گياه‌شناسي زرشك
زرشك و ارتباط آن با محيط طبيعي
انواع زرشك دانه‌دار به عنوان درختچه‌اي ميوه دهنده و خودرو در اكثر مناطق كوهستاني كشورمان به چشم مي‌خورد و از آنجايي كه از اجزا طبيعي اكوسيستم مناطق كوهستاني است حتي در شرايط سخت و نامساعد نيز ميوه فراواني توليد مي‌كنند.
نياز آبي
نياز خالص آبياري آن حدود ۹۹۰۰ متر مكعب در هكتار است كه بسته به روش‌هاي آبياري به كار گرفته شده نيز ناخالص آبياري، بيشتر از اين مقدار مي‌باشد.
نياز كودي
زرشك بي‌دانه طالب خاك‌هاي نسبتاً سبك لومي – شني با زهكش خوب در مناطق كوهپايه‌اي است و در خاك‌هاي گچي و آهكي نيز به خوبي رشد مي‌كند، همچنين EC PH و بالا را نيز تحمل كرده نيازي به خاك‌هاي غني ندارد. تحقيقات نشان داد كه فسفر به كار رفته در طول تابستان باعث رشد گياه در همان سال نگرديده، بلكه در بهار سال بعد اثرات خود را نشان داده و بيشتر فسفر موجود در رشد جديد ناشي از فسفر ذخيره شده در ريشه‌ها بوده‌است. فرايند انتقال فسفر به اين صورت است كه فسفر ابتدا بيشتر در ريشه‌ها ذخيره مي‌شود، سپس به داخل مناطق رشد جديد حركت مي‌كند و فسفر جذب شده جديد، جايگزين فسفر منتقل شده از ريشه‌ها مي‌شود.
زرشك در طب سنتي
زرشك داراي مزاج سرد و خشك است و مصلح‌هاي آن عبارتند از: ميخك، شكرسرخ و شيريني‌هاي طبيعي … زرشك تسكين دهنده صفرا و خون و تشنگي و حرارت معده و كبد، تقويت‌كننده قلب و كبد معده گرم مي‌باشد. به تنهايي يا با داروهاي گرم مانند دارچين و عسل و … براي تقويت كبد سرد و تر و باز كردن انسداد مجاري كبدي و سردي احشا مفيد است. مصرف زياد آن براي سرد مزاجان بلغمي و سوداوي مضر است.